[Fic] TOPTORY 'Zeal'

จงอ่านนี่ก่อน!!!

TALK !! : ตอนแรกไรเตอร์ย้ายฟิคไปอยู่บ้าน exteen สาเหตุที่ย้ายคือ แต่งหน้าเว็บนิยายไม่เป็นมาคงมาโค้ดอะไรทำไม่เป็น!(โง่)
             พออยู่ได้ซักพักก็เริ่มสะพรึง เพราะมันร้างมาก ไม่ค่อยมีคนอ่านเลยมาเม้นเลย (เปิดเว็บเช็ค IP ดูเอาเลยรู้)
             หรือเขาหาฟิคเราไม่เจอก็ไม่รู้ 555 เลยย้ายกลับมาT^T หวังว่าย้ายบ้านมาอยู่ที่เดิมแล้วคงจะมีคนอ่านเยอะๆนะ
             นี่ก็เรื่องที่ 2 แล้ว(ที่แต่งเสร็จ) เรื่องที่ยังแต่งค้างอยู่ก็ลืมๆไปก่อน ขอเอาเรื่องนี้ให้เสร็จก่อนนะ
             เรื่องแรกลองกลับไปอ่านแล้วชุ่ยมากพิมพ์ผิดเยอะงงเยอะมากเหมือนกัน เพราะเน้น NC เยอะไปเห็นสาววายชอบ
            
             เรื่องนี้ภูมิใจนำเสนอมากๆ!ตั้งใจแต่งสุดๆ(แล้วที่ผ่านมาคือ?) ฝากติดตามกันเยอะๆน้าาาาาาาาาา

             ที่บ้าน exteen มีโดจิน บีสท์ด้วย มันเรทเกินกว่าที่จะมาอัพลงเด็กดี แต่เดี๋ยวจะอัพลิ้งค์ให้นะ
 

fic Zeal Teaser

  เจ้า ของดวงตาคมขอบตาคล้ำคล้ายกับอดหลับอดนานมาหลายคืน ค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆมองแวดล้อมรอบๆตัวแพขนตากระพือถี่เมื่อแสงจ้าของหลอดไฟ ที่อยู่ด้านบนส่องกระทบดวงตา มือเล็กๆของเขาค่อยๆพยุงตัวขึ้นนั่งห้อยขาบนเตียง ความรู้สึกเจ็บปวดจากข้อมือแล่นเข้าสู่ร่างกายทันทีที่กดมือลงกับเตียง เขาพบว่ามีสายเล็กห้อยโยงจากซองที่มีน้ำใสๆบรรจุอยู่เจาะเข้ากับหลังมือของ เขา สมองของเขาเริ่มทำงานค่อยๆนึก ค่อยๆตั้งสติมองไปรอบๆ ตัวอักษรสีเขียวเข้มที่สลักไว้ที่หมอนเป็นชื่อโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่เขา รู้จักชื่ออยู่ ร่างเล็กขมวดคิ้วในท่าทางครุ่นคิดซักพักก็รู้ตัวว่าตนเองอยู่ในโรงพยาบาล แน่ๆ

แกร๊ก ~ เสียงปิดประตูดังมาจากด้านมุมหนึ่งของห้อง

เขาหันไปตามเสียงนั้นทันที เสียงฝีเท้าค่อยๆดังไกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“ซึงรี! ตื่นแล้วหรออาการเป็นยังไงบ้างพี่เป็นห่วงจะแย่ นึกว่านายจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้เสียอีก”ชายร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิดเดินมา นั่งบนเตียงข้างๆเขาพร้อมกับร้อยยิ้มแก้มปริและอาการตื่นเต้นดีใจ

ดวงตาคมของเขาจ้องมองที่ใบหน้าของชายร่างสูงไม่กะพริบและเอียงคอเล็กน้อย ท่าทีครุ่นคิดน่ารักของเขาทำให้ชายร่างสูงยิ่งยกยิ้มแก้มปริยิ่งกว่าเดิม

“ซึงรี”ใบหน้าหล่อของชายร่างสูงก้มมองดวงตาคมของเขาทะเล้น คล้ายกับหยอกล้อกับสัตว์เลี้ยงตัวน้อยๆ

“คุณ ... เป็นใคร .. หรอฮะ?”เขายกยิ้มแหยๆแล้วพูดอย่างระมัดระวังและค่อยๆขยับตัวกระเถิบออกห่าง เล็กน้อยจากชายแปลกหน้าที่กำลังร่วมบทสนทนาอยู่ “แล้วคุณรู้จักชื่อผมได้ยัง ไง? หรือว่า!คุณเป็นหมอใช่ไหมฮะแต่คุณแต่งตัวไม่เหมือนหมอเลย ช่างเถอะคุณช่วยบอกผมทีได้ไหมว่าผมเป็นอะไรทำไมผมถึงมาเข้าโรง’บาลได้ ล...แล้วแม่ แม่ผมล่ะฮะอยู่ไหน”

ท่าทีที่แสดงออกต่อชายแปลกหน้าเปลี่ยนไปทันทีเมื่อเขาคาดว่าชายที่คุย ด้วยอยู่นั้นเป็นหมอ เขาซักถามทุกอย่าง ทุกอย่างที่หมอคนหนึ่งจะรู้ได้

“ซึงรี.. นี่พี่ไง”ชายร่างสูงดึงมือเขามากุมที่หน้าตักแล้วเพ่งจ้องไปที่ดวงตาคมของ เขา แต่สายตาของเขาที่ส่งไปให้ยังคงไร้วี่แววว่าจะพูดอะไรที่ชายร่างสูงต้องการ ได้ยิน

“ว่าไงฮะคุณหมอ ยังไม่ตอบผมเลย เอ... ว่าแต่ทำไมคุณหมอไม่ใส่เสื้อกาวด์หรอฮะ”

“นายอย่าล้อเล่นพี่แบบนี้นะ พี่ไม่มีอารมณ์มาเล่นด้วยนะ!”

“คุณ..ไม่ใช่หมอหรอ?”

“พี่ไม่ตลกกับนายนะ!! นี่พี่ไงพี่ซึงฮยอนของนาย ... จำพี่ไม่ได้จริงๆหรอ”ชายร่างสูงกระชับมือแล้วกุมมือเขาไว้แน่น น้ำเสียงเริ่มสั่นคล้ายกับจะร้องไห้ออกมาได้ทุกวินาที

“อ่าว ... ถ้าคุณไม่ใช่หมอ แล้วคุณเป็นใคร?”